نقد پذيري و قبول اشتباه، نشانه شخصيت و ميزان براي شناخت انسان‌هاي با انصاف و واقع نگر است. از طرفي نقد ناپذيري و كامل دانستن خود، نشانه نوعي غرور و تكبر است كه منشأ آن خودخواهي و يا خود مطلق انگاري انسان است.
گاهي افراد به دليل حُبّ نفس حاضر نيستند خود را داراي عيب و نقص بدانند، از اين رو نقد ديگران را غرض ورزي مي‌پندارند و "منتقد" را دشمن مي‌انگارند. اين روحيه هم ممكن است در مردها باشد و هم در زن ها. البته زمينه غرور و خود برتر بيني در مردها به دليل بعضي از ويژگي‌هاي فيزيكي يا رواني يا علمي يا شغلي و غيره بيش‌تر است.
